Vanaf eind 2024 ben ik erkend supervisor voor de NVRG. Na lange ervaring als systeemtherapeut in verschillende werkvelden, vind ik het ontzettend leuk en ook belangrijk om collega's te helpen in hun ontwikkeling als systeemtherapeut of systemisch werkende, gewoonweg omdat het het mooiste vak is voor mij en ik zelf met zoveel plezier mijn vak beoefen waarbij het nooit saai wordt.
Wie ben ik als supervisor binnen de stromingen/geschiedenis van de systeemtherapie?
Opgeleid binnen de transculturele systeemtherapie, in de narratieve therapie en lesgevend in oplossingsgerichte gespreksvoering en samenwerking, is mijn uitgangspunt dat er niet 1 waarheid/werkelijkheid is. Dat deze gevormd wordt door je waarden, normen, hoe je kijkt, wat je meemaakt en dat dat ook context-afhankelijk is En dat houdt dus in dat je niet kan weten wat werkt en wat niet werkt voor die persoon in die context. In die zin past het postmodernisme mij waarin je onderzoekt met het systeem/je supervisant, je meedoet, je niet weet, en waarin het verhaal van het systeem/supervisant centraal staat en waarbij je zelf ook onderdeel wordt van het systeem. Mijn supervisor binnen de transculturele systeemopleiding Nel Jessurun zei: systeemtherapie is 3D: doorvragen, doorvragen en doorvragen, invoegen in het cliëntensysteem en samen onderzoeken welke betekenis eenieder geeft. Tegelijk heb ik 5 jaar in Pakistan en 5 jaar in Eritrea gewoond en wat ik daar geleerd heb aan luisteren, doorvragen, andere perspectieven vanuit andere contexten, is van onmetelijke waarde voor mij en dat heeft me misschien nog het meest gevormd, en dat neem ik hoe dan ook mee in mijn werk.
Binnen de transculturele systeemtherapie, waarin ik ben opgeleid, wordt ook gebruik gemaakt van aannames, wetende verklaringsmodellen: de intergenerationele patronen die zich herhalen. De kennis over levensfasen en migratie als grootste levensfase, waarin modellen gebruikt worden vanuit de antropologie (liminele fase) en kennis over rouw een grote rol speelt. Universele verklaringsmodellen liggen hieraan ten grondslag, vanuit de contextuele, gezinsontwikkelings- en trans-generationele systeemtherapie. Daarin zit ook het stuk macht en ongelijkheid en rechtvaardigheid wat een thema is voor mij. Ik merk dat dit me als supervisor ook weer puzzelt, omdat je uiteindelijk degene bent die moet beoordelen. Kan je dan helemaal gelijk zijn? Ben je dan inderdaad alleen maar een onderzoeker, een co-creator? Hoe zit dat met macht? Ik probeer zo transparant mogelijk te zijn door het delen van mijn innerlijke dialoog en maak bewust afspraken ten aanzien van feedback.
Tegelijk ben ik ook opgeleid in hechtingsgerichte systeemtherapie, waaraan ook verklaringsmodellen ten grondslag liggen. Terwijl je ook onderzoekt en de rol van therapeut wellicht wat minder directief is. En gaat het ook over het creëren van voldoende veiligheid om te kunnen leren. Wat ik heb gemerkt is dat ik het belangrijk vind stil te staan bij de emoties, maar tegelijk dat ik vanuit mijn narratieve en oplossingsgerichte kant, ook geneigd ben andere verhalen te laten ontstaan: Als je zo’n dominante vader hebt gehad, en je je daardoor geremd bent gaan voelen: wat heeft dat je ook opgeleverd? Het steeds op zoek gaan naar meerstemmigheid, andere verhalen.
Wat voor mij belangrijk is, is dat er een sfeer gecreëerd wordt waarin je kan leren en dat heeft onder andere te maken voor mij met tempo, vertragen, vanuit het hart, erkennen dat er ongelijkheid is, transparant en nieuwsgierig zijn, meerstemmigheid en humor.
Tot slot, geloof ik ook echt in het belang van structuren, grenzen, hiërarchie in gezinnen (structurele stroming). En werk ik veel met de vaktherapeuten samen binnen mijn werk als systeemtherapeut, waarin de experientiele systeemtherapie naar voren komt, en ik merk dat ik binnen de supervisie ook gebruik maak van (lichaamsgerichte) oefeningen, het doen, het ervaren.
Behalve in mijn praktijk in Heiloo kan ik ook supervisie geven in Schagen of Den Helder
Wil je meer weten, neem gerust contact op!